WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI

WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI
PROJEKT CIVILARCH Ochrona ludzi i środowiska przed awaryjnymi uwolnieniami substancji chemicznych do rzek WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI Moduł 1 Seminarium szkoleniowe Gorzów Wielkopolski, marca 2010 r. Koordynator części polskiej projektu: Mieczysław Borysiewicz Wykonawcy projektu: Ryszard Grosset Wanda Kacprzyk Katarzyna Rymwid-Mickiewicz Anna Szewczuk-Krowicka

Moduł 1 Program nadzoru środowiskowego
Przesłanki wdrażania i regulacje prawne dotyczące monitoringu wód Przesłanki Regulacje europejskie Procedury tworzenia systemu monitoringu ciągłego Charakterystyki Techniki monitoringu ciągłego wód Czujniki elektrodowe Czujniki optyczne System reagowania na zagrożenia System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Cechy systemu wczesnego ostrzegania Transgraniczne aspekty reagowania

Przesłanki wdrażania i regulacje prawne dotyczące monitoringu wód
Skuteczny program nadzoru środowiska, zarówno w przypadku zbiorników wodnych, jak i bezpośrednich źródeł wody pitnej, wymaga prowadzenie pomiarów jakości wody. Pomiary takie ze względu na wymagania prawne lub też z powodu potrzeb zakładów przemysłowych i społeczności lokalnych, wymagają często prowadzenia ciągłego monitoringu jakości wody. Monitoring zanieczyszczenia chemikaliami ma gwarantować, że jakość wody przez cały czas jest odpowiednia. Monitoring ciągły staje się integralną częścią systemu monitoringu wód, zwłaszcza źródeł podatnych na zanieczyszczenie, dla których potrzebne są na bieżąco aktualne dane, konieczne do prowadzenia właściwej kontroli i podejmowania decyzji o ewentualnym zamknięciu ujęcia wody. Jeżeli zlewnia znajduje się pod wpływem punktowego lub rozproszonego źródła zanieczyszczeń, wskazane jest wprowadzenie monitoringu ciągłego parametrów jakości wody. Monitoring taki może być prowadzony stale (w zlewni podatnej na zanieczyszczenie) lub też tylko przez pewien okres (np. po uwolnieniu zanieczyszczeń do wód).

Konieczność opracowania zintegrowanego programu nadzoru środowiska wynika z następujących przesłanek: przepisów dotyczących jakości wody, zwłaszcza jakości wody pitnej, które stają się coraz ostrzejsze i bardziej restrykcyjne; przepisów środowiskowych, dotyczących zarządzania zasobami wody (wód podziemnych i powierzchniowych), jak również zrzutów ścieków przemysłowych i komunalnych, które również stają się coraz ostrzejsze; bezpieczeństwa, im więcej ludzi uzależnionych jest od pojedynczego źródła dostaw wody, tym bardziej krytyczne znaczenie ma zapewnienie bezpieczeństwa tych dostaw. świadomości społecznej, konsumenci wody przywiązują coraz większą wagę do jej jakości, czego najlepszym przykładem jest rozpowszechnienie wody butelkowanej.

Regulacje europejskie Wody powierzchniowe i podziemne. Pierwotnie w państwach Wspólnoty Europejskiej w zakresie wymagań dotyczących monitoringu wody przeznaczonej do spożycia obowiązywała dyrektywa Rady 80/778/EWG, która została zastąpiona przez dyrektywę Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. Celem dyrektywy jest ochrona zdrowia obywateli poprzez ustalenie szeregu wymagań, co do jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi w państwach członkowskich Wspólnoty. Wymagania te mają zastosowanie do wszystkich wód przeznaczonych do konsumpcji, z wyjątkiem naturalnych wód mineralnych i wód leczniczych. Państwo członkowskie musi zapewnić, że tego rodzaju wody spełniają minimalne wymagania (dotyczące parametrów mikrobiologicznych i chemicznych oraz radioaktywności) wymienione w tej dyrektywie. Zgodnie z przepisami dyrektywy wymagane jest regularne monitorowanie jakości wody przeznaczonej do spożycia przy użyciu określonych w dyrektywie metod analitycznych lub też metod ekwiwalentnych.

Przepisy dotyczące ochrony wód – Ramowa Dyrektywa Wodna. Wspólnota Europejska ustanowiła własne ramy ochrony wód i zarządzania wodami, zawarte w Ramowej Dyrektywie Wodnej (RDW) , która między innymi mówi o identyfikacji wód europejskich, w podziale na dorzecza, w planach zarządzania i programach pomiarowych właściwych dla poszczególnych części wód. Zgodnie z tą dyrektywą każde państwo członkowskie musi ustanowić programy monitoringu stanu wód powierzchniowych i podziemnych, mające na celu: zapobiegania degradacji, zachowywania lub przywracania dobrego stanu rzek i zbiorników wodnych, osiągania właściwego statusu ekologicznego i chemicznego wód oraz zmniejszania zanieczyszczenia substancjami niebezpiecznymi pochodzącymi z emisji i zrzutów, ochrony lub przywracania odpowiedniego stanu wód podziemnych, zapobiegania ich zanieczyszczeniu i zachowywania równowagi wodnej.

Procedury tworzenia systemu monitoringu ciągłego
Technika monitoringu ciągłego Najtrudniejszym wyzwaniem w monitoringu ciągłym jest stałe monitorowanie wybranych zanieczyszczeń w wodzie, nawet przy bardzo niskich ich koncentracjach. Jest to szczególnie trudne, jeżeli toń wodna podlega zmianom środowiskowym, takim jak napływy ładunków cząsteczek, które w konsekwencji sprawiają, że zadania pomiarowego nie da się zrealizować przy zastosowaniu pojedynczej metody analitycznej. Potrzeba zastosowania techniki monitoringu ciągłego jest uzależniona od celów monitoringu, wykorzystania gromadzonych danych pomiarowych, znaczenia lokalizacji miejsc poboru próbek, spodziewanego zróżnicowania parametrów pomiarowych i dostępnych środków finansowych.

Technika monitoringu ciągłego W celu wdrożenia programu monitoringu ciągłego trzeba postępować zgodnie z określonymi procedurami, prowadzącymi do optymalnego wyboru pożądanych charakterystyk. Procedury te obejmują następujące działania: Krok 1 – specyfikacja działania; Krok 2 – specyfikacja parametrów jakości; Krok 3 – ocena ryzyka; Krok 4 – lokalizacja; Krok 5 – specyfikacja sprzętu do monitoringu ciągłego; Krok 6 – wybór techniki; Krok 7 – specyfikacja systemu wczesnego ostrzegania i alarmowania.

Technika monitoringu ciągłego Krok 1 – specyfikacja działania To pierwszy etap projektowania programu zintegrowanego nadzoru środowiska, który ma być monitorowany. Zasady, według których należy postępować, są różne dla rzek, jezior, wód podziemnych, źródeł wody pitnej, punktów zrzutu ścieków itp. Jeziora i rzeki na przykład wykazują przestrzenne zróżnicowanie jakości wody na całej swojej długości, szerokości i głębokości, co należy uwzględnić przy ustalaniu lokalizacji punktów monitoringowych. Jeziora generalnie są mniej zróżnicowane w czasie, rzeki natomiast charakteryzuje duża zmienność czasowa. Z kolei wody podziemne charakteryzuje bardzo mała zmienność w czasie, a zawierającą je warstwę wodonośną opisują dwa lub trzy wymiary przestrzenne.

Technika monitoringu ciągłego Krok 2 – specyfikacja parametrów jakości Zdefiniowanie parametrów jakości zależeć będzie od tego, jaki rodzaj wód ma być monitorowany i jaki jest ich poziom podatności na zanieczyszczenie, jak również w kontekście europejskich i krajowych wymagań prawnych. Dla wód o umiarkowanej podatności na zanieczyszczenia można rozważać zastosowanie monitoringu ciągłego takich parametrów pośrednich, jak: ogólny węgiel organiczny (total organic carbon, TOC), rozpuszczony węgiel organiczny (dissolved organic carbon, DOC), absorbancja UV254, pH i przewodnictwo elektryczne, w celu monitorowania zmienności krótkookresowej poprzez śledzenie napływu określonych zanieczyszczeń lub zbieranie danych o trendach długookresowych. Uzyskane informacje mogą pozwolić na lepszą ocenę jak i na ile działalność ludzka wpływa bezpośrednio i pośrednio na zasoby wodne, będące w zarządzaniu.

Technika monitoringu ciągłego Krok 2 – specyfikacja parametrów jakości Dla wód o wysokiej podatności na zanieczyszczenie i silnie zróżnicowanych wzorcach zanieczyszczeń wskazany jest monitoring ciągły chemiczno-fizycznych parametrów biologicznych (tj. zmętnienia, pH, przewodności, potencjału redoks i toksyczności dla ryb), parametrów pośrednich (tj. TOC, DOC, UV254, pH i przewodnictwa) oraz określonych parametrów wskaźnikowych (tj. lotnych związków organicznych, fenoli oraz testów toksykologicznych).

Technika monitoringu ciągłego Krok 3 – ocena ryzyka Na tym etapie należy ocenić ryzyko wystąpienia potencjalnego incydentu, np. awarii przemysłowej, która może prowadzić do uwolnień i w konsekwencji przenikania chemikaliów do wód. Ocena ryzyka dostarcza cennych informacji o zakresie podatności wód na zanieczyszczenie. Np. wody o niskiej podatności na zanieczyszczenie charakteryzuje mała liczba działalności potencjalnie zanieczyszczających zlokalizowanych w pobliżu, czas przepływu zanieczyszczeń dłuższy niż czas potrzebny do dokonania analiz laboratoryjnych, istnienie znaczących barier fizycznych pomiędzy źródłem wody a miejscem prowadzenie działalności potencjalnie zanieczyszczającej. W takim wypadku monitoring ciągły może być potrzebny tylko wtedy, gdy są spodziewane rzadkie, nieprzewidywalne i znaczące odchylenia, spowodowane zewnętrznymi zmianami jakości wody.

Technika monitoringu ciągłego Krok 3 – ocena ryzyka Narażenie źródła dostaw wody na zanieczyszczenie zależy od następujących czynników: rodzaju działalności ludzkiej, która może spowodować zanieczyszczenie i związanych z nią substancji zanieczyszczających, lokalizacji tej działalności względem źródła wody czasu potrzebnego na ewentualny przepływ zanieczyszczeń do wód, skuteczności barier fizycznych pomiędzy źródłem wody a miejscem prowadzenia potencjalnie zanieczyszczającej działalności, efektywności planu zarządzania źródłem wody, dostępnych możliwości kontroli zanieczyszczeń po ogłoszeniu alarmu, np. możliwości unieszkodliwienia zanieczyszczeń (kontaminantów), możliwości czasowego zatrzymania wypływu substancji zanieczyszczającej itp.

Technika monitoringu ciągłego Krok 4 – lokalizacja Fizyczna lokalizacja urządzeń pomiarowych systemu monitoringu ciągłego ma zasadnicze znaczenie przy wyborze odpowiedniego oprzyrządowania, jak również ewentualnych koniecznych dodatkowych konstrukcji, które pozwolą lepiej umiejscowić system operacyjny. Środowisko podmokłe lub niebezpieczne może wymagać specjalnego zaprojektowania instrumentów pomiarowych oraz zastosowania specjalnych materiałów lub sposobu budowy. Najlepiej jest instalować instrumenty w miejscach łatwo dostępnych, dobrze wentylowanych i oświetlonych, możliwie jak najbliżej punktu poboru próbki. Ważne jest też, aby wybrane miejsca były dostatecznie obszerne, tak aby możliwa była konserwacja i kalibracja urządzeń pomiarowych. Istotne są też wymagania związane z konserwacją sprzętu, zwłaszcza jeżeli ma on funkcjonować przez dłuższy czas w odległym, nieuczęszczanym miejscu. W takim wypadku wskazane będzie zastosowanie aparatury kontrolnej, która nie wymaga zewnętrznego próbkowania i nie ulega szybkiemu zużyciu.

Technika monitoringu ciągłego Krok 5 – specyfikacja sprzętu do monitoringu ciągłego Według „AWWA Research Foundation Report 2002”, kryteria wykonawcze są następujące: czas odpowiedzi; liniowość; współczynnik zmienności; granica wykrywalności; granica oznaczalności; powtarzalność; najmniejsza wykrywalna zmiana; wiarygodność;

Technika monitoringu ciągłego Krok 5 – specyfikacja sprzętu do monitoringu ciągłego Kryteria wykonawcze cd: dryft krótkotrwały; dryft długotrwały; powtarzalność co dobowa; efekt pamięci; Interferencja; odporność; dostępność; czas nieprzerwanej pracy.

Technika monitoringu ciągłego Krok 5 – specyfikacja sprzętu do monitoringu ciągłego Precyzyjne definicje opisanych charakterystyk działania i sposób ich obliczania są podane w normie PN-EN ISO Norma ta określa metody sprawdzania działania czujników i przyrządów analitycznych przeznaczonych do ciągłego badania wody. Dotyczy większości urządzeń pomiarowych, chociaż wiadomo, że w odniesieniu do niektórych przeprowadzenie badań sprawdzających nie jest możliwe. Norma: 1) definiuje czujniki i przyrządy analityczne stosowane do pomiarów jakości wody; 2) definiuje terminologię opisującą charakterystyki ich działania; 3) określa procedury badania (w laboratorium i w skali technicznej) stosowane do oceny charakterystyki ich działania.

Technika monitoringu ciągłego Krok 7 – specyfikacja systemu wczesnego ostrzegania i alarmowania Specyfikacja systemu wczesnego ostrzegania i alarmowania ilustruje zamieszczony niżej schemat. Rozważając przygotowanie zintegrowanego systemu wczesnego ostrzegania (SWO), szczególnie dla systemu dystrybucji, zakład musi przejść przez całą strukturę procesu podejmowania decyzji. Należy: określić potrzebę stworzenia systemu, przeprowadzić właściwe i potrzebne planowanie i koordynację, przygotować całokształt systemu, opracować szczegóły projektu.

Schemat projektowania zintegrowanego systemu wczesnego ostrzegania
Ustalenie Planu SWO Uzyskanie zaangażowania szczebla zarządzającego i powołanie zespołu Zdefiniowanie celów i zadań realizacyjnych Planu SWO Sprawdzenie systemu dystrybucji i jego podatności Określenie całościowego podejścia do projektowania SWO Ocena zapotrzebowania na SWO Opracowanie listy zanieczyszczeń Rozważenie SWO i innych alternatyw Opracowanie szczegółowego projektu SWO Wybór technik wykrywania Określenie poziomów alarmowych Przeprowadzenie badań losu patogenów i chemikaliów dróg ich przemieszczania Określenie lokalizacji i gęstości czujników Wybór systemów zarządzania danymi, interpretacji i redukcji Ustanowienie powiązań komunikacyjnych dla celów reagowania, notyfikacji i podejmowania decyzji

Techniki monitoringu ciągłego wód
Ostatnie osiągnięcia techniczne i technologiczne znacznie zwiększyły możliwości prowadzenia monitoringu wód. Lepiej poznano możliwości i zalety czujników wykorzystywanych do analizy jakości wody. Zastosowanie urządzeń do monitoringu ciągłego postrzegane jest jako bardzo korzystne w wielu sektorach związanych z zarządzaniem wodami.

W monitoringu ciągłym są wykorzystywane dwa główne rodzaje technik. Są to techniki bazujące na klasycznych elektrodach i techniki wykorzystujące instrumenty optyczne.

Czujniki elektrodowe Od wielu lat najbardziej rozpowszechnioną metodą pomiaru parametrów fizykochemicznych jest zastosowanie elektrod. Podstawowe parametry mierzone w tej technice to : pH, przewodność właściwa, temperatura, tlen rozpuszczalny, mętność, poziom wody.

Czujniki optyczne Urządzenia optyczne do pomiarów ciągłych jakości wody mają zastosowanie dla wszelkiego rodzaju wód, począwszy od wód pitnych, aż do wód ściekowych. Zazwyczaj urządzenia te mierzą jedną lub dwie długości fal w zakresie światła widzialnego (VIS) lub ultrafioletu (UV), ale bardziej zaawansowane urządzenia mogą także dokonywać pomiarów pełnego spektrum w obu tych zakresach. Tego rodzaju zaawansowane technicznie spektrofotometry mogą jednocześnie w czasie rzeczywistym i z wysoką częstotliwością mierzyć wiele parametrów, takich jak chemiczne i biologiczne zapotrzebowanie na tlen, ogólny i rozpuszczony węgiel organiczny, absorbancja UV254, stężenie NO3- i NO2-, mętność oraz stężenie benzenu, toluenu, pestycydów i innych substancji. Pomiar wielu parametrów można przeprowadzić w trakcie jednego badania spektrofotometrycznego.

System reagowania na zagrożenia
System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Plany awaryjne. Ponieważ oddziaływanie uwolnień do wód powierzchniowych (np. rozlewów olejowych) może być bardzo zróżnicowane - od odizolowanych incydentów, które są kontrolowane na miejscu przez służby zakładowe, do awarii, których oddziaływanie na zdrowie ludzi i na środowisko może występować w skali lokalnej, regionalnej, krajowej i nawet międzynarodowej - plany awaryjne powinny być opracowywane pod kątem określonych uwarunkowań geograficznych awarii. Plany takie umożliwiają opanowanie pełnego zakresu problemu przez pomoc w zidentyfikowaniu i skoordynowaniu działalności różnych agencji rządowych i organizacji prywatnych, które powinny być powiadomione i włączone w proces reagowania. Wewnętrzny plan operacyjno-ratowniczy jest uruchamiany natychmiast, po wystąpieniu awarii. W zależności od natury rozlewu mogą być również wdrażane lokalne lub regionalne plany.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Plany awaryjne W ustawie - Prawo ochrony środowiska określono, kto musi przygotować plany operacyjno-ratownicze i co takie planu muszą zawierać, w szczególności dotyczy to zakładów o dużym ryzyku, zgodnie z postanowieniami dyrektywy SEVESO II. Prowadzący zakład o dużym ryzyku jest zobowiązany do: opracowania wewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, zawierającego działania jakie należy podjąć w zakładzie w celu ograniczenia skutków awarii przemysłowej dla ludzi i środowiska; dostarczenia komendantowi wojewódzkiemu PSP, informacji niezbędnych do opracowania zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, uwzględniającego transgraniczne skutki awarii przemysłowych.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Plany awaryjne Zewnętrzne plany operacyjno-ratownicze dla instalacji stacjonarnych dotyczą generalnie instalacji niebezpiecznych. Zgodnie z Dyrektywą Seveso II, plany te powinny zawierać ustalenia odnoszące się do: otrzymywania wczesnych ostrzeżeń o awarii oraz procedury alarmowania i mobilizowania, koordynowania zasobów potrzebnych do uruchomienia zewnętrznego planu operacyjno-ratowniczego, dostarczania pomocy w celu łagodzenia skutków awarii w zakładzie, podejmowania działań łagodzących skutki awarii poza zakładem, dostarczania informacji społeczeństwo o awarii i pożądanym zachowaniu, udzielania w razie awarii informacji służbom ratowniczym innych państw o możliwych skutkach transgranicznych.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Plany awaryjne Plany awaryjne w większej skali są uruchamiane, jeżeli zakład nie jest stanie samodzielnie uporać się z rozlewem. Plany awaryjne na wyższym poziomie obejmują szczegółowe informacje o dostępnych zasobach (takich jak wyposażenie i wyszkoleni ratownicy), będących w dyspozycji agencji rządowych na danym terenie. Plany awaryjne zawierają opis ról i odpowiedzialności przypisanych każdej agencji w razie awaryjnego rozlewu oraz sposób zaangażowania agencji w przypisane im działania ratownicze w razie mobilizacji.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Plany awaryjne Rozlewy na dużym obszarze mogą wymagać uruchomienia reagowania na poziomie krajowym. Przy uruchomieniu krajowego planu awaryjnego w dyspozycji są najlepsi eksperci, a także zasoby wszystkich agencji w celu opanowania uwolnienia lub rozlewu i prowadzenia zabiegów na rzecz rekultywacji zanieczyszczonego obszaru. W wielu krajach wprowadzono krajowe systemy reagowania, np. w Polsce jest to Krajowy system ratowniczo-gaśniczy, który jest w stanie skutecznie reagować na szeroki zakres uwolnień niebezpiecznych substancji, w tym substancji ropopochodnych.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe Plany awaryjne Ogólnie jest to wielowarstwowy system integrujący osoby oraz zespoły od lokalnych, regionalnych i krajowych agencji, od przemysłu i od innych organizacji, z których udział ekspertów i środków zapewni na czas skuteczną kontrolę rozlewu olejowego i podjęcie działań oczyszczających w celu ograniczenia zagrożeń dla zdrowia ludzi i środowiska, w zależności od uruchomionego poziomu reagowania i podejmowanych działań koordynujących ich wysiłki.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe System wczesnego ostrzegania System wczesnego ostrzegania może być ważnym narzędziem służącym minimalizowaniu i łagodzeniu niekorzystnych skutków uwolnień awaryjnych substancji chemicznych, ponieważ wczesna świadomość zagrożenia daje możliwość zareagowania i zapewnia czas na podjęcie odpowiednich działań. System ten stanowi bardzo istotną część całego systemu zarządzania wodą. Może służyć do identyfikacji zamierzonych działań skutkujących zanieczyszczeniem, jak również niezamierzonych sytuacji zagrażających jakości wody.

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe System wczesnego ostrzegania Aby system ostrzegania stał się niezawodną częścią systemu monitoringu jakości wody, powinien spełniać następujące kryteria: musi zapewniać natychmiastowe reagowanie; powinien obejmować wystarczająco szeroki zakres potencjalnych zanieczyszczeń, które mogą zostać wykryte; powinien wykazywać znaczny stopień automatyzacji, włącznie z automatycznym archiwizowaniem próbek; jego zakup, konserwacja i aktualizacja nie mogą być zbyt drogie; obsługa systemu nie powinna wymagać dużych umiejętności i szkoleń; powinien identyfikować źródła zanieczyszczenia i pozwalać właściwie przewidywać umiejscowienie i stężenia zanieczyszczeń uwalnianych z danego źródła;

System planowania awaryjnego, obejmujący plany lokalne, regionalne i ogólnokrajowe System wczesnego ostrzegania cd Aby system ostrzegania stał się niezawodną częścią systemu monitoringu jakości wody, powinien spełniać następujące kryteria: powinien wykazywać wystarczającą czułość na zanieczyszczenia; powinien minimalizować możliwość powstania przekłamań i uzyskania wyników fałszywie pozytywnych lub fałszywie negatywnych; wykazywać odporność i stabilność w czasie pracy w środowisku wodnym; musi być zdalnie kierowany i obsługiwany; musi funkcjonować nieprzerwanie; powinna być zapewniona możliwość jego sprawdzenia, oceny i weryfikacji.

Bezpieczna transmisja danych kable elektryczne, linie telefoniczne, radio lub satelita Zbieranie danych, walidacja, archiwizowanie i analiza SCADA, zarządzanie alarmowe, modele przepływu, oprogramowanie GIS Podejmowanie decyzji oprogramowanie komputerowe, komunikacja w sytuacji kryzysowej Monitoring zanieczyszczeń czujniki, zebrane próbki, modele Projektowanie struktury zintegrowanego systemu wczesnego ostrzegania

System wczesnego ostrzegania Cechy systemu wczesnego ostrzegania Podstawowe możliwości cechy systemu wczesnego ostrzegania, niezwiązane z samymi czujnikami, to: zbieranie i analizę danych w czasie rzeczywistym, systemy przewidywania przepływu zanieczyszczeń, umiejscowienie czujników, zarządzanie alarmowe, wzmacnianie bezpieczeństwa, komunikowanie, reagowanie i podejmowanie decyzji.

Transgraniczne aspekty reagowania Transgraniczne aspekty reagowania zarówno w razie awarii jak i w sytuacjach kryzysowych, są zawsze przedmiotem uwagi wszystkich, potencjalnie zainteresowanych stron. Pewne rozwiązania tej kwestii zaproponowano w ramach Konwencji EKG ONZ w sprawie transgranicznych skutków awarii przemysłowych (tzw. Konwencji Awaryjnej) oraz Konwencji o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych (tzw. Konwencji Wodnej), a także Komisji do spraw ochrony wód następujących rzek: Łaby, Renu, Dunaju i Odry

Transgraniczne aspekty reagowania Kilka najważniejszych rekomendacji wypracowanych wspólnie przez gremia międzynarodowe: wspólne procedury - zainteresowane strony powinny ustanowić standaryzowane procedury postępowania w celu identyfikacji niebezpiecznej działalności przemysłowej na podstawie transgranicznej współpracy między właściwymi krajami i ich wspólnymi ciała (np. międzynarodowe komisje) w wyniku, jeżeli stosowne, zastosowania istniejących procedur i wykorzystania dotychczasowych doświadczeń; kryteria alarmowania - celem międzynarodowych ciał ds. ochrony wód nie było opracowanie szczególnych, zharmonizowanych kryteriów ogłaszania alarmu w różnych warunkach w obszarach dorzeczy. Jednak zarekomendowano, że kraje powinny uzgodnić zestaw ogólnych kryteriów dla systemów ogłaszania alarmu. Kryteria te mogłyby uwzględniać rodzaj i ilość substancji niebezpiecznych, odległość do sieci rzecznej, poziom wód i prędkość przepływu;

Transgraniczne aspekty reagowania Kilka najważniejszych rekomendacji wypracowanych wspólnie przez gremia międzynarodowe cd.: kryteria informowania - w przypadkach poważnych uwolnień substancji niebezpiecznych, które jednak nie spełniają kryteriów ogłaszania alarmu, szybka wymiana informacji na poziomie lokalnym powinna mieć miejsce między odpowiedzialnymi władzami, na przykład, jeżeli wystąpi uwolnienie więcej niż 5% odpowiedniego progu ilościowego wskazanego w zał. I do Konwencji Awaryjnej; procedura powiadamiania i wymiany informacji - Uwzględniając istnienie różnych systemów alarmowania i powiadamiania, np. w ramach międzynarodowych komisji ochrony Renu, Łaba, Dunaju i Odry, oraz formularz powiadamiania opracowany pod auspicjami Konwencji Awaryjnej, należy przyjąć na poziomie regionalnym i lokalnym proste procedury powiadamiania; uzgodniony system powiadamiania o awarii, na przykład z wykorzystaniem doświadczeń Konwencji Awaryjnej, powinien być wykorzystywany wzdłuż całej rzeki, aby natychmiast zneutralizować skutki awarii przemysłowej. Ponadto należy uzgodnić i ustanowić między zainteresowanymi stronami procedurę powiadamiania, tryb wymiany informacji, procedury udzielania wzajemnej pomocy.

Dziękuje Państwu za uwagę

WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "WYTYCZNE DOBREJ PRAKTYKI"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres