Z kart historii Państwowego Instytutu Geologicznego

Spis treści


Początki działalności

Państwowy Instytut Geologiczny, nie mając własnej siedziby, korzystał w pierwszych latach swego istnienia z gościnności Pałacu Staszica w Warszawie. Wkrótce uzyskano parcelę w kwadracie ulic Rakowieckiej, Wiśniowej, Batorego i Skautów.

Ogłoszono konkurs na projekt nowej siedziby, w kórego wyniku realizację budowy powierzono architektowi Marianowi Lalewiczowi. Zaprojektował on budynki w charakterystycznym dla siebie stylu akademickiego klasycyzmu, przy czym wnętrza cechował nieco tajemniczy, bazylikowy czy też klasztorny wystrój.

Budowę siedziby Państwowego Instytutu Geologicznego rozpoczęto dopiero w 1925 roku.
Ciekawostką jest, że niektóre detale dekoracyjne wykonano z kamienia pochodzącego z rozebranego w 1926 r. soboru przy Placu Saskim. Były to różowe granity z wyspy Kumlinge, w archipelagu Wysp Alandzkich, przewiezione do portu Hangö, a następnie do Warszawy.

Budowę pawilonu południowego - chemicznego, rozpoczęto w połowie 1925 roku i zakończono w 1926, natomiast gmach główny, którego fundamenty położono już w roku 1923, do częściowego użytku został oddany w 1930 r.; wtedy też nastąpiła ostateczna przeprowadzka z Pałacu Staszica. Ze względu na ogromne kłopoty finansowe, gmach główny ukończono dopiero w 1936 r. Całkowity koszt budowy wyniósł 2 300 000 zł, co w tamtych czasach stanowiło ogromną sumę. 


Więcej o dziejach budowy gmachów Państwowego Instytutu Geologicznego (1919-1936)

 

Image
Fronton budynku głównego PIG, lata 50. XX w.


Pierwsze odkrycia złóż surowców mineralnych zanotowano w 1924 - złoże hematytu i pirytu w Rudkach, oraz w 1925 - złoże fosforytów w Rachowie.

Pierwsza Mapa geologiczna Rzeczypospolitej Polskiej (1:750 000), opracowana przez Czesława Kuźniara, ukazała się w 1926 roku, a pierwsza Mapa bogactw kopalnych Rzeczypospolitej Polskiej (1: 750 000), opracowana przez Stefana Czarnockiego, ukazała się w 1931 r.