1928 - 2008

Jerzy Borucki był geologiem, specjalistą w dziedzinie geochronologii i geochemii środowiska przyrodniczego.

Urodził się w 1928 roku we Lwowie w rodzinie urzędniczej. Po wojnie rodzina J. Boruckiego przeniosła się do Rzeszowa, gdzie w 1947 roku ukończył liceum o profilu matematyczno-fizycznym. W latach 1947–1952 studiował na Wydziale Geologiczno - Mierniczym Akademii Górniczo-Hutniczej, gdzie zdobył dyplom magistra nauk technicznych. W 1962 roku otrzymał stopień doktora nauk przyrodniczych na podstawie rozprawy „Uran w polskich fosforytach”.

Jerzy Borucki

W okresie lat 1952 – 1953 pracował jako asystent w Katedrze Petrografii Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. W wyniku obowiązującego wówczas nakazu pracy został w 1953 roku przeniesiony do Instytutu Geologicznego w Warszawie i zatrudniony na stanowisku zastępcy kierownika Zakładu Surowców Skalnych, a później kierownika Zakładu Surowców Specjalnych. Do jego zadań należało m.in. prowadzenie dokumentacji złoża siarki w Machowie. W latach 1956–1957 brał udział w organizacji Zakładu Złóż Metali Nieżelaznych, którego później był kierownikiem. Zajmował się wówczas tematyką rozwoju zastosowania metod geochemicznych przy poszukiwaniu złóż miedzi. W 1957 roku przeniósł się do Zakładu Złóż Surowców Promieniotwórczych i w kolejnych latach zbudował aparaturę do oznaczania wieku bezwzględnego skał metodą argonową.

W latach 1966 – 1968 pracował jako ekspert ONZ na Madagaskarze, a później (lata 1968–1970) w Nigrze i Górnej Wolcie (obecnie Burkina Faso). Organizował tam laboratoria geochemiczne i prowadził rozległe prace poszukiwawcze złóż surowców.

Po powrocie do kraju w 1971 roku pracował przez kilka miesięcy w Instytucie Geologicznym. W owym czasie prowadził badania mineralogiczne z użyciem mikroskopu elektronowego, a w 1972 roku zatrudnił się w Ośrodku Badawczo - Rozwojowym Techniki Geologicznej (OBRTG) w Warszawie. Wdrażał tam nowe techniki obliczeniowe i nowe metody w wiertnictwie i geologii.

Lata 1977–1979 to kolejny okres pracy w Górnej Wolcie na stanowisku eksperta ONZ i organizacja laboratorium geochemicznego, zwieńczone odkryciem złoża złota. W kolejnym okresie pracy w OBRTG zajmował się technikami badań jakości kamienia budowlanego. W 1982 roku wrócił do pracy w Państwowym Instytucie Geologicznym, gdzie w Zakładzie Geochemii i Chemii Analitycznej kierował Pracownią Geochemii Stosowanej. Aktywnie brał udział w unowocześnieniu laboratorium chemicznego i szkolił pracowników w zakresie interpretacji danych geochemicznych z zastosowaniem ich komputerowego przetwarzania. Pod koniec XX wieku jego zainteresowania skupiały się głównie na badaniach geochemicznych dla celów ochrony środowiska. W 1990 roku odszedł na emeryturę i zajął się badaniem meteorytów.

Zmarł 13 lipca 2008 r. w Warszawie.

Jego dorobek naukowy to kilkadziesiąt publikacji, opracowań archiwalnych, recenzji i ekspertyz.

Był człowiekiem niezwykle uczciwym, życzliwym, wesołym i bardzo lubianym przez współpracowników, o czym świadczy fakt, że był przez nich sympatycznie nazywany „Misiaczkiem”.

Opracował Marian Stępniewski
Zdjęcie: Marian Stępniewski - Wspomnienia: Jerzy Borucki 1928 - 2008. Przegląd Geologiczny, vol. 56, nr 8/2, 2008