Badany obszar obejmuje odsłonięcia usytuowane w okolicach miejscowości Baligród w Bieszczadach Zachodnich i obejmuje swym zasięgiem dwie jednostki tektoniczne płaszczowiny śląskiej: strefę przeddukielską (łuska Bystrego) i centralną depresję karpacką. Na obszarze tym występują odsłonięcia skał fliszowych od dolnej kredy, do dolnego miocenu. Dzięki temu możliwe się stało przeanalizowanie występowania ciosu w szerokim interwale stratygraficznym. Szczególną uwagę poświęcono analizie zespołów ciosu poprzecznego (zespoły T, D1 i D2), przydatnych do odtworzenia paleonaprężeń z wczesnych etapów deformacji skał fliszowych.

W wyniku przeprowadzonych badań określono orientację naprężenia d1 z ciosu poprzecznego T oraz z dwusiecznej kąta ostrego pomiędzy komplementarnymi zespołami spękań D1 i D2 oraz wielkość kąta ostrego (D1, D2).

Według obecnej interpretacji orientacja osi naprężenia glównego d1 wyliczona z zespołów ciosu poprzecznego nie zmieniała się w badanym interwale czasowym. Wielkość kąta ostrego (D1, D2) stopniowo zwiększa się od skał dolnokredowych do skał dolnomioceńskich. Orientacje osi naprężeń d1 , określone z ciosu poprzecznego T i dwusiecznej kąta (D1, D2) są do siebie równolegle.

Wycieki solanek rejestrowane na 1 poziomie Kopalni Soli Wieliczkn są naturalnymi dopływami do złoża. Pomimo faktu, iż stanowią około tylko 1% dopływu do całej kopalni są istotne, ponieważ mogą być potencjalnym zagrożeniem dla zabytkowych wyrobisk. W artykule przedstawiono charakterystykę geologiczno-hydrogeologiczną wybranych wycieków solanek pochodzących z warstw chodenickich (stanowiących największe zagrożenie wodne dla kopalni) występujących na I poziomie Bono. Przeanalizowane parametry chemiczne i wydajności zostały przedstawione na wykresach. Badane wielkości nie wykazują znacznych wahań co pozwala sądzić, że zagrożenie wodne tego poziomu nie ulega zwiększeniu.

Skały górnosylurskie okolicy Bronkowic tworzą asymetryczną antyklinę o osi W-E. Na północy i południu antyklina Bronkowic jest ograniczona uskokami podłużnymi, które przecinają skały dewońskie i sylurskie. Uskoki te powstały po deformacjach fałdowych. Najmłodsze uskoki są wieku laramijskiego. Analiza osadów górnosylurskich wskazuje na wzrost ilości detrytusu i zwiększanie się jego frakcji w górę profilu. W opinii autorek ten klastyczny materiał pochodził z północy, tj. z masywu utworzonego ze skał osadowych, wulkanicznych i magmowych. W najwyższym sylurze i dolnym dewonie masyw ten oddzielał basen łysogórski od basenu lubelskiego. Na obecność tego masywu na północ od Gór Świętokrzyskich wskazują wiercenia i badania geofizyczne.

Określenie charakteru migracji zanieczyszczeń w warstwie wodonośnej wymaga wyznaczenia parametrów określających budowę mikrostrukturalną skały. Badania wykonano metodą SEM oraz porozymertu rtęciowego. Wykonano kilkadziesiąt analiz porowatości całkowitej i porowatości efektywnej dla kredy piszącej i opoki marglistej. Wyznaczono wartości średnic, pól powierzchni i obwodów porów oraz promienia hydraulicznego i współczynnika formy porów. Próbki skalne opoki marglistej i kredy piszącej wysuszono w temperaturze 20, 100 i -273 °C- sublimaeja. Pozwoliło to na określenie skurczu skał, który zachodzi podczas suszenia.

Porowatość całkowitą określono na 45% dla kredy piszącej i 46% dla opoki marglistej. Porowatość efektywną oszacowano odpowiednio na 44 i 45%. Skurcz szkieletu skalnego określono na około 6-8 % w stosunku do porowatości skał w warunkach naturalnych. Ze względu na wielkości średnic pustki skalne zaklasyfikowano do grupy mikroporów.

Wyniki badań pozwolą na dokonanie próby analizy zjawisk fizycznych zachodzących podczas migracji zanieczyszczeń w wodach podziemnych w szczelinowo-porowej warstwie wodonośnej.

Badano dwa profile (Blinów 1 i Blinów 2) osadów pylastych nielessowych oraz pylasto-piaszczystych w celu określenia ich litologii i wieku. Te bezwęglanowe i słabo wysortowane osady były formowane przy udziale soliflukcji i procesów spłukiwania. Powstały one w czasie zlodowacenia san 2, liwiec, warta i wisła, i przeważnie odnoszą się do najwcześniejszych części tych zlodowaceń. W badanych osadach stwierdzono nie tylko okresy zimne, ale także okresy interglacjalne, reprezentowane przez poziomy wietrzeniowo-denudacyjne i fragmenty gleb (Blinów 1).

Głównym czynnikiem określającym zróżnicowanie zasobności wodnej rejonu Roztoczańskiego Parku Narodowego jest tektonika. Mniejsze znaczenie odgrywa litologiczne zróżnicowanie warstwy wodonośnej. Doliny rzeczne, założone na liniach dyslokacji pełnią rolę kolektorową w stosunku do wód podziemnych. Poszczególne odcinki dolin mają jednak odmienne warunki migracji wód podziemnych, co dokumentują zróżnicowane współczynniki filtracji i wydajności jednostkowych studni głębinowych. Największą zasobnością wodną wyróżniają się strefy występowania dyslokacji poprzecznych do osi Roztocza, szczególnie w rejonie Zwierzyńca i Jacni.

Piaskowce żelaziste występujące w stropie piasków leżących na osadach kredy górnej mają charakter konkrecji o budowie skorupowo - wstęgowej. Tworzą je minerały przeźroczyste spojone lepiszczem wodorotlenków żelaza o rekrystalizacji goethytowej. Tekstura i skład piaskowców wskazują, że są to rudy pochodzenia wietrzeniowego. Procesy metasomatozy były wywołane przez wody silnie zakwaszone i zasobne w żelazo. Roztwory te powodowały wytrącenie żelu wodorotlenku żelaza, a następnie rekrystalizację goethytową. Zachowały się tu przypuszczalnie tylko spągowe partie piaskowców żelazistych. Brak kryteriów paleontologicznych powoduje, że wiek powyższych piaskowców jest sporny.

Profil lessowy Błażek reprezentuje lessy poludniowo-wschodniej Polski. Jest położony na Roztoczu, na dziale wodnym Wieprz-San, na wysokości 295 m n.p.m. Less w profilu ma miąższość 11,9 m. W lessie występują poziomy gleb kopalnych, interglacjalnych i interstadialnych. Wykonano analizy granulometryczne, określono zawartość humusu, węglanów i tlenów żelaza oraz wykonano 12 datowań TL. Wykonane badania pozwoliły na ustalenie stratygrafii lessu. Less tworzył się w czasie zlodowaceń odry, warty i wisły. Przedzielają te lessy poziomy glebowe interglacjalne: interglacjał lubelski i eemski, a pod pokrywą lessu występuje gleba z interglacjalu mazowieckiego.

Na obszarze polskiego i ukraińskiego Roztocza przeprowadzono w letnich miesiącach 1995 i 1996 r. monitoringowe badania jakości wód podziemnych i powierzchniowych oraz poziomu aktywności radiochemicznej gleb i roślinności. Na tej podstawie określono parametry fizykochemiczne wody oraz wskazano na niewielki stopień ich antropogenicznego przekształcenia. Radioaktywność gleb i roślinności jest kształtowana głównie przez obecność potasu-40 i naturalnych izotopów promieniotwórczych. Skażenie gleb cezem 137, głównie pochodzenia czernobylskiego, stanowi ok. l0% wszystkich izotopów promieniotwórczych.