Scharakteryzowano litologię allodapicznych wapieni z warstwy wapienia litotamniowego z Birczy (wt) z jednostki skolskiej zewnętrznych Karpat fliszowych. Warstwa ta (wt), w centralnej części jednostki, zawiera ławice glonowych /krasnorosty/ kalkarenitów i kalcyrudytów, podczas gdy na jej obrzeżach dominują piaskowce z domieszką wapiennego materiału organodetrytycznego. Ławice kalkarenitowe zawierają wczesnodiagenetyczne krzemienie. Otwornice z wapieni określają wiek WLB (wt) na niższą część górnego paleocenu.

Zdjęcia satelitarne i lotnicze stały się w ostatnich latach doskonałym narzędziem wykorzystywanym w pracach kartograficznych. Do opracowania studium geośrodowiskowego Zalewu Wiślanego wykorzystano zdjęcia satelitarne Landsat TM i SPOT oraz zdjęcia lotnicze. Przeprowadzona fotointerpretacja wskazuje na to, że zachodnia część Zalewu charakteryzuje się odmienną przezroczystością i temperaturą wody. Jest to związane z głębokością Zalewu oraz procesami mieszania się słodkich wód dopływów rzek z wodami słonymi dopływającymi od strony Cieśniny Pilawskiej.

W strefie kontaktowej pomiędzy skałami struktury bardzkiej (D-C1) a apofizą Grańca Barda, związanej z waryscyjską intruzją kłodzko-złotostocką (IKZ), występuje metasomatyczne okruszcowanie ze złotem. Pierwotne, diagenetyczne konkrecje występujące w spągowych, partiach dolnokarbońskich szarogłazów uległy wskutek migracji roztworów hydrotermalnych związanych z IKZ silnej silifikacji, osiarczkowaniu, karbonatyzacji, serycytyzacji, chlorytyzacji iprehnityzacji. Powstały wtórne, silnie zgranityzowane epigenetyczne konkrecje typu metasomatycznego. Liczne tego typu konkrecje zostały odsłonięte w lipcu 1997 r. przez powodź Nysy Kłodzkiej, która rozmyła materiał starego obrywu skalnego w Bardzie Śląskim.

Konkrecje mają elipsoidalną postać (rozmiary: oś dłuższa: 30-60 cm; oś krótsza 20-40 cm) i niesymetryczną budowę wewnętrzną. Zawierają siarczki, które tworzą srukturę infiltracyjno-szkieletową stanowiącą wraz z kwarcem do 60 % konkrecji. Minerały kruszcowe są reprezentowane przez arsenopiryt, piryt, markasyt, chalkopiryt, sfaleryt, galenę, tytanit, antymonit, złoto rodzime, elektrum, bizmut rodzimy, bismutynit, tellurobismutyt, hedleyit i pilsenit (?).

Błoto rodzime występuje w postaci mono- lub polimineralnych mikrowrostków (5-50 mm średnicy) w arsenopirycie. Zawartość złota w masywnych konkrecjach wynosi do 5 g/t, a w silnie zwietrzałych spada poniżej 1 g/t. Oprócz złota inkluzje w arsenopirycie tworzą elektrum, bizmut rodzimy, bismutynit, tellurobismutyt, hedleyit, pilsenit (?), galena, pirotyn, sfaleryt i chalkopiryt. Obecność asocjacji Fe As Bi-Te Au wskazuje na dolny zakres mezotermalnych warunków krystalizacji kruszców.

Wstępne rezultaty oznaczeń izotopów d34S w gruboziarnistych arsenopirytach mieszczą się od 0,87 do 1,04 d34S (CDT) co może sugerować magmowe pochodzenie siarki.

Znalezienie złotonośnych konkrecji jest pierwszym dowodem na możliwość odkrycia złotonośnej mineralizacji arsenowej o znaczeniu ekonomicznym również po zachodniej stronie IKZ.

Toksykologia litosfery jest terminem zaproponowanym przez autorów niniejszego artykułu. Wymieniona dziedzina nauk o Ziemi bada geotoksyny, czyli naturalne substancje toksyczne, uwalniane do środowiska przyrodniczego w następstwie procesów geologicznych i działalności antropogenicznej, związanej głównie z eksploatacją, przeróbką i wykorzystaniem kopalin, jak również z budownictwem wodnym, melioracją, nawożeniem pól itp. Działalność człowieka prowadzi do zintensyfikowania procesów geologicznych (wietrzenia, erozji, wahań zwierciadła wód podziemnych, itp) oraz remobilizacji geotoksyn. W artykule omówiono źródła i rodzaje pospolitych geotoksyn oraz czynniki ich obiegu geochemicznego. Przedstawiono także zakresy badań w ramach toksykologii litosfery, jakie należy wprowadzić dla programów ochrony środowiska przyrodniczego.

Analiza obtoczenia i zmatowienia powierzchni ziarn kwarcowych frakcji piaszczystej ma duże znaczenie przy rekonstrukcji środowisk sedymentacji, dynamiki i długości transportu oraz warunków klimatycznych. Najbardziej wszechstronną analizę można przeprowadzić stosując mikroskop optyczny a w przypadkach wątpliwych skaningowy mikroskop elektronowy (SEM). Wykorzystując podział obtoczenia ziarn według Krumbeina (1941) oraz klasyfikację stopnia obtoczenia i zmatowienia powierzchni ziarn kwarcowych według Cailleuxa (1942) autorki proponują siedem grup ziarn: nieobrobione, matowe okrągłe, błyszczące okrągłe, matowe pośrednie, błyszczące pośrednie, pęknięte oraz inne.