Podstawą badań osuwisk jest ich identyfikacja. Terenowe kartowanie wykonywane na podkładach topograficznych, często jest poprzedzane kameralną analizą dostępnych danych topograficznych, zdjęć lotniczych i numerycznego modelu terenu. Rozpoznanie osuwiska jest pierwszym etapem monitorowania jego aktywności. Powtarzalność takich obserwacji umożliwia śledzenie zmian zachodzących w obrębie osuwiska, przede wszystkim określenie jego dynamiki. Dokładniejsze dane otrzymuje się z sieci stałego monitoringu, która zakładana jest głównie na osuwiskach stwarzających zagrożenie dla infrastruktury.
Monitorowanie aktywności osuwisk może odbywać się za pomocą metod:
Metody wgłębne
Polegają na pomiarach dokonywanych w specjalnie odwierconych i oprzyrządowanych otworach wiertniczych. Dokonuje się obserwacji odkształceń zachodzących na poszczególnych płaszczyznach poślizgu, a także monitoruje poziom i ciśnienie wód podziemnych będących ważnym wskaźnikiem zmian zachodzących wewnątrz osuwiska. Państwowa służba geologiczba prowadzi pomiary inklinometryczne i piezometryczne.
Metody powierzchniowe
Służą określeniu deformacji zachodzących na powierzchni terenu. To właśnie deformacje są bezpośrednią przyczyną zniszczeń. Deformacje bada się metodami geodezyjnymi mierząc precyzyjnie przemieszczenia punktów pomiarowych. Nowoczesne metody zdalne pozwalają mierzyć deformacje na całej powierzchni osuwiska. Należą do nich metody skaningu laserowego, naziemnego i lotniczego, GNSS oraz metody interferometryczne wykorzystujące satelitarne zobrazowania radarowe.
Zespół Centrum Geozagrożeń (oprac. Z. Perski i T. Wojciechowski)