Torf jest słabo przeobrażonym osadem organicznym zawierającym w swoim składzie zwykle mniej niż 60% pierwiastkowego węgla. Powstaje poprzez gromadzenie i torfienie materiału pochodzenia roślinnego w wilgotnym środowisku przy ograniczonym dostępie do tlenu. Taka nagromadzona materia ulega przeobrażeniu w torf w ciągu kilku do kilkunastu lat. Torfy występujące obecnie w Polsce zaczęły tworzyć się w czwartorzędzie i powstają do dzisiaj.

Typ torfu zależy od warunków środowiska oraz rodzaju i składu zbiorowisk roślinnych. Tzw. torfy niskie tworzą się w dolinach rzek oraz jezior, z roślin takich jak turzyce i olchy. Mają one ciemną barwę, są zbite i bogate w substancje organiczne. Torfy wysokie powstają w zagłębieniach bezodpływowych, na wododziałach i w miejscach wyżej położonych, przez co zasilane są wyłącznie wodami opadowymi. Charakteryzują się jaśniejszą barwą oraz są uboższe w składniki pokarmowe. Składa się w dużej mierze z mchów i wrzosów. Tzw. torf przejściowy charakteryzuje się cechami pośrednimi pomiędzy tymi dwoma typami.

Aktualnie w Polsce zinwentaryzowano około 50 tys. torfowisk, z czego około 36% stanowi potencjalną bazę zasobową eksploatacji torfu. Złoża torfów znajdują się głównie w północnej części kraju oraz są związane z dolinami dużych rzek: Narwi, Biebrzy, Noteci czy Odry. Większość torfowisk jest objęta ochroną z uwagi na ich znaczenie dla ekosystemów.

Odpowiednio wysuszony i sprasowany torf stanowi doskonały opał, jednak na chwilę obecną nie prowadzi się jego wydobycia na dużą skalę dla celów energetycznych, jak czyniono to kiedyś. Torfy znajdują dziś zastosowanie w rolnictwie, służą także do produkcji tektury i płyt pilśniowych. Stosowane są również jako sorbent, szczególnie w ochronie środowiska. Torfy lecznicze - borowiny - są wykorzystywane w balneologii do kąpieli i wytwarzania produktów leczniczych.