Z głębokim żalem zawiadamiamy, że w dniu 13 maja 2021 r. w wieku 91 lat odeszła od nas Ś.P. dr Eugenia Gawor-Biedowa.
Urodziła się 6 lipca 1929 r. w Sieńkowie (pow. radziechowski, woj. tarnopolskie). Studia wyższe rozpoczęła w roku 1949 na Wydziale Filozoficznym i Wydziale Biologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie kontynuowała je na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego i zakończyła w lutym 1955 r. obroną pracy magisterskiej pt. Otwornice przewodnie i wiek kredy piszącej Mielnika. W tym samym roku rozpoczęła pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie, gdzie pracowała aż do przejścia na emeryturę w roku 1993. W roku 1972 uzyskała stopień doktora nauk przyrodniczych w zakresie mikropaleontologii na podstawie pracy pt. The Albian, Cenomanian and Turonian foraminifers and their stratigraphic importance.
Eugenia Gawor-Biedowa zajmowała się badaniami otwornic z osadów kredy i paleocenu. Dokonała pierwszego podziału biostratygraficznego osadów górnego albu i górnej kredy z 16 głębokich otworów wiertniczych na Niżu Polskim. Stwierdziła osady dolnego paleocenu w profilu otworu Iława, a następnie na obszarze południowego Bałtyku. Prowadziła również badania mikropaleontologiczne w Sudetach.
W latach osiemdziesiątych rozpoczęła intensywne poszukiwania najpełniejszego profilu osadów górnego mastrychtu na Niżu Polskim. Do tych badań wytypowała osady z 7 profili głębokich otworów na Wyżynie Lubelskiej. Osady kampanu i mastrychtu z tych wierceń okazały się prawdziwą kopalnią nowych taksonów różnej rangi. W miarę ich odkrywania publikowano kolejne prace naukowe. W sumie z osadów kampanu i mastrychtu tego obszaru Polski opracowano 240 gatunków otwornic, wśród których znajduje się 47 nowych gatunków, 11 nowych rodzajów, 3 nowe podrodziny i 2 nowe rodziny. Wyniki tych badań zostały opublikowane w artykule „Campanian and Maastrichtian Foraminifera from the Lublin Upland, eastern Poland” w czasopiśmie Palaeontologica Polonica w 1992 roku. Zespoły otwornic z różnych facji osadów górnego albu i górnej kredy przedstawiła w zbiorowym dziele „Epikontynentalny perm i mezozoik w Polsce”. Ponadto opublikowała 27 opracowań w serii wydawniczej Profile głębokich otworów wiertniczych PIG.
Ogółem w latach 1955–1990 zbadała ponad 18 300 próbek i wydała ponad 1300 orzeczeń. Po przejściu na emeryturę przez 28 lat była nadal zaangażowana zawodowo, kontynuowała pracę dla Profili…, wykonując opracowania mikropaleontologiczne dla kilkunastu otworów wiertniczych. Sprawowała pieczę nad zbiorami mikropaleontologicznymi, podążając za zmieniającymi miejsce kolekcjami, zawsze pracowała w ich sąsiedztwie, archiwizując i opisując swoje zbiory.
Była aktywna do ostatnich dni swojego życia. Jeszcze w roku 2020 napisała artykuł do Przeglądu Geologicznego pt. „Historia pierwszej w Warszawie pracowni mikropaleontologicznej”, w którym zawarła wspomnienia o wszystkich osobach, z którymi współpracowała.
Była osobą wyjątkową, pracowitą i sumienną, a przy tym witalną, odważną, bezkompromisową i wyrazistą, wrażliwą i pomocną dla słabszych, niezależną w poglądach, zawsze broniącą fundamentalnych zasad. W latach osiemdziesiątych była zaangażowana w tajnych strukturach „Solidarności”.
Będzie nam brakowało Jej energii, optymizmu i uśmiechu. Cześć Jej pamięci!
Uroczystości pogrzebowe odbędą się we wtorek 25 maja 2021 r. na Starych Powązkach w Warszawie. Rozpocznie je Msza Św. o godz.14.00 w kościele Św. Karola Boromeusza przy ul. Powązkowskiej 14.
