Wawrzyniec Teisseyre

Wawrzyniec TeisseyreWawrzyniec Teisseyre urodził się dnia 10 sierpnia 1860 r. w Krakowie jako syn inż. Henryka Teisseyre i matki Julii z Węgierskich. Do szkół uczęszczał w Krakowie, a następnie w Tarnopolu, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości w roku 1879. W latach 1879-1883 studiuje geologię i paleontologię na Uniwersytecie w Wiedniu, gdzie otrzymuje absolutorium w roku 1883. Następnie pracuje jako wolontariusz w Państwowym Instytucie Geologicznym w Wiedniu, odbywając podróż naukową do Rosji środkowej, przywozi bogaty materiał paleontologiczny dla swej pracy doktorskiej. W roku 1885 doktoryzuje się z geologii i paleontologii na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego, poczym do roku 1877 włącznie, pełni obowiązki asystenta przy katedrze geologii i paleontologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W tym czasie zostaje członkiem Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, wykonując z dotacji tej Komisji szereg prac geologicznych na obszarze Podola. Prace te zostały ogłoszone w publikacjach wspomnianej Akademii. W roku 1891 habilituje się z paleontologii, uzyskując "veniam legendi" jako docent prywatny na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Później, w roku 1907, rozszerzył habilitację na geologię. W latach 1891-1895 pracuje jako suplent szkoły realnej, początkowo we Lwowie, a następnie w Krakowie. Pod koniec tego okresu uzyskuje z Polskiej Akademii Umiejętności stypendium i odbywa swą drugą wielką podróż naukową, tym razem po Niemczech.

W latach 1896-1910 pracuje jako geolog w państwowej służbie geologicznej w Rumunii (Komisja Naftowa), wykonując i publikując szereg prac z zakresu paleontologii, tektoniki, kartografii i budowy geologicznej złóż naftowych. Jak bardzo owocna była jego działalność w Komisji Naftowej dla rozwoju rumuńskiego kopalnictwa naftowego, o tym świadczyć może fakt, że w 1910 roku zostaje za tę działalność odznaczony Orderem Korony Rumuńskiej w stopniu oficerskim.

Przed pierwszą wojną światową Wawrzyniec Teisseyre wraca do kraju, podejmując na nowo przerwane prace geologiczne na Podolu i rozpoczynając serię prac geologicznych w pobliskich Karpatach i na ich przedgórzu. W 1909 r. uzyskuje tytuł profesora nadzwyczajnego. Gdy w 1919 r został powołany do życia Państwowy Instytut Geologiczny w Warszawie, prof. W. Teisseyre mianowany zostaje jego wicedyrektorem. Na stanowisku tym pracuje do 1923 r., w roku 1925 obejmuje profesurę zwyczajną na katedrze geologii Politechniki Lwowskiej. Równocześnie za całokształt swej owocnej i bogatej twórczości naukowej, oraz za zasługi na polu rozwoju ojczystej geologii, odznaczony zostaje Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Bogata twórczość naukowa obejmuje ponad 70 rozpraw z dziedziny paleontologii, stratygrafii, geologii złóż naftowych, metodologii badań geologicznych i kartografii geologicznej. W tym czasie interesuje się również żywo kopalnictwem naftowym w Karpatach, ogłaszając kilka prac, odnoszących się do możliwości rozwoju tego kopalnictwa. W dniu 28 maja 1920 r. został mianowany członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. W dowód uznania zasług naukowych Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika we Lwowie, 21 lutego 1926 mianowało go swym członkiem honorowym. Zasługi prof. Wawrzyńca Teisseyre dla rozwoju polskiego przemysłu naftowego zostały nagrodzone członkostwem honorowym Stowarzyszenia Polskich Geologów Naftowych, w dniu 12 kwietnia 1933. W dniu 27 września 1935 na wniosek senatu Politechniki we Lwowie, Prezydent R.P. nadał mu tytuł profesora honorowego tejże Politechniki na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W latach 1928-1939 zasiada w Komitecie Rzeczoznawców półpaństwowej firmy "Pionier", której celem były prace poszukiwawcze złóż surowców bitumicznych w Karpatach i na Podkarpaciu.

Zmarł we Lwowie, po krótkiej chorobie, 2 kwietnia 1939 roku.

Opracowała: Halina Urban

Źródła:

Z. PazdroRocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Tom XIX zeszyt 1, Kraków, 1950;