Powszechnie stosuje się kilka kryteriów podziału trzęsień ziemi. Ze względu na przyczynę wywołującą je trzęsienia ziemi dzieli się na:

• tektoniczne (inaczej: dyslokacyjne) – związane z ruchami płyt tektonicznych, mogą występować jednak w dużej odległości od stref granicznych kier litosfery; stanowią około 90% wszystkich zjawisk sejsmicznych występujących na Ziemi;
• wulkaniczne – związane z gwałtownymi erupcjami wulkanów lub zapadaniem się stropów opróżnianych komór magmowych czy zapadaniem kalder; stanowią ok. 7% wszystkich zjawisk sejsmicznych występujących na Ziemi;
• zapadowe (zapadliskowe) – związane z obszarami krasowymi, na których dochodzi do zawalania się stropów jaskiń lub innych próżni w podłożu; są to zjawiska lokalne, najczęściej słabo odczuwalne; stanowią ok. 2% ogółu trzęsień ziemi;
• antropogeniczne – związane z działalnością człowieka w litosferze (np. tąpnięcia górnicze, naruszenie równowagi sił w skałach na skutek napełnienia tamy); na obszarach gęsto zabudowanych mogą spowodować znaczące szkody materialne, jednak w większości przypadków okazują się niegroźne.

Ze względu na głębokość ogniska:

• płytkie (85%) – do 70 km;
• średnie (12%) – 70–350 km;
• głębokie (3%) – 350–700 km.

Ze względu na powiązanie ze wstrząsem zasadniczym:

• wstępne (ang. foreshock) – o słabej magnitudzie;
• zasadnicze (ang. main shock) – o największej magnitudzie;
• następcze (ang. aftershock) – o zmniejszającej się z upływem czasu magnitudzie (szacunkowo: najsilniejszy wstrząs wtórny, występujący zazwyczaj jako pierwszy po głównym wstrząsie, ma mniejszą magnitudę w przybliżeniu o jedną jednostkę od wstrząsu zasadniczego).

/źródło: Wikipedia/