Białe kruki
BIAŁE KRUKI
Biblioteka Geologiczna funkcjonuje od początku działalności Państwowego Instytutu Geologicznego, czyli od 1919 roku. Do dziś, wraz z sześcioma bibliotekami oddziałowymi, zgromadziła jeden z największych w Polsce zbiór publikacji geologicznych, liczący ok. 240000 woluminów książek i wydawnictw ciągłych.
W gromadzonym przez ponad dziewięćdziesiąt lat księgozbiorze, obok wielu interesujących publikacji dziewiętnastowiecznych, znajdują się także prawdziwe "białe kruki", stanowiące najcenniejszą część zasobów. Najstarszym z nich jest tom wydany w Bazylei w roku 1657, zawierający prace Georga Agricoli.
Żywot i dzieła Georga Agricoli
Georg Agricola (prawdziwe nazwisko Georg Bauer) uważany jest za ojca geologii, niekiedy za ojca mineralogii. Jego działalność otworzyła drogę systematycznym badaniom Ziemi - skał, minerałów i skamielin. Stworzył podwaliny górnictwa, geologii surowcowej, metalurgii, mineralogii, geologii strukturalnej i paleontologii.
Agricola urodził się w skromnej rodzinie 24 marca 1494 r. w Glauchau (Saksonia). W latach 1514-1518 studiował filologię i filozofię klasyczną na Uniwersytecie w Lipsku i zgodnie z obyczajem tamtych czasów przyjął łacińską formę nazwiska. Po zakończeniu kariery nauczycielskiej w szkole w Zwickau, w której w latach 1514-1518 uczył łaciny i greki, powrócił do Lipska aby podjąć studia medyczne, lecz zastał uniwersytet lipski pogrążony w chaosie, spowodowanym sporami teologicznymi. Jako katolik od urodzenia przeniósł się w roku 1523 w bardziej przyjazne strony – do Włoch. Tam zaczął studiować medycynę, nauki przyrodnicze i filozofię w Padwie i Bolonii, kończąc swą formalną edukację studiami klinicznymi w Wenecji.
Przez dwa lata pracował w oficynie wydawniczej Aldine Press, głównie przygotowując edycję medycznych dzieł Galena, opublikowanych w 1525 r. Przy realizacji tego zadania współpracował z Johnem Clementem, który był sekretarzem Tomasza Morusa kiedy powstawała Utopia. We Włoszech poznał także i zaprzyjaźnił się z Erazmem z Rotterdamu, który zachęcił go do napisania i później wydania wielu dzieł (Erazm z Rotterdamu napisał wstęp do pierwszej pracy Agricoli – mineralogicznej rozprawy pt. Bermannus).
Po ukończeniu studiów w 1526 r. powrócił do Saksonii i rozpoczął praktykę lekarską. Nigdy nie był entuzjastą zawodu medyka i wiele czasu poświęcał studiom nad górnictwem oraz geologią. W latach 1527-1533 był lekarzem miejskim w Joachimstahl (Jachimów, Czechy), w tym czasie ważnym ośrodku górniczym, szczególnie w zakresie wydobycia srebra.
W 1533 r. przeniósł się do Chemnitz, ważnego ośrodka przemysłu górniczego, w którym pozostał do końca życia. W roku 1546 książę Maurycy, elektor Saksonii mianował go burmistrzem Chemnitz.
Agricola nie tylko kontynuował karierę lekarską i studia geologiczne – angażowany był przez księcia Saksonii na różne urzędy publiczne i misje dyplomatyczne, m. in. był emisariuszem protestanckiego władcy Maury cego w zagadkowych negocjacjach z cesarzem rzymsko-niemieckim Karolem V.
Religijne wojny tamtych czasów gwałtownie wpłynęły na dotychczasowe poczucie tolerancji Agricoli, tak powszechne w germańskich państwach protestanckich, tolerancji z której często korzystał. W przeciwieństwie do roli jaką odgrywał w dyplomacji, polityką interesował się jednak w ograniczonym zakresie. Jego młodzieńcze Przemówienie tureckie z 1529 r.; wezwanie rzymsko-niemieckiego cesarza Ferdynanda I do podjęcia wojny przeciwko Turkom, było patriotycznym hymnem na cześć Niemiec nawołującym do politycznej i religijnej jedności. Wywarło ono duże wrażenie na społeczeństwie i było często przedrukowywane.
Geologiczne prace Agricoli oparte są na badaniach i obserwacjach nie tylko skał i minerałów, ale także wszystkich aspektów technik górniczych i rozwiązań praktycznych tego okresu. Najważniejszym jego dziełem (preludium do niego był Bermannus) jest De re metallica… wydane po śmierci autora w 1556 r., uznawane przez dwa wieki za „biblię górnictwa”. W pracy tej autor śledzi m. in. historyczne wzmianki o metalach oraz szacuje zasoby i rozmieszczenie starożytnych miejsc wydobycia kruszców, a także omawia modele własności oraz regulacje prawne odnośnie kopalń saksońskich, włącznie ze szczegółami dotyczącymi zarządzania ich codzienną pracą. Chociaż skoncentrował się na górnictwie i metalurgii nie pominął także zagadnień związanych z geologią skupisk kruszcu, pomiarami, budową kopalń, wypompowywaniem wody oraz wentylacją. Dużą część dzieła Agricola poświęcił zastosowaniu siły wody; ponadto opisał oznaczanie kruszców, metody ich wzbogacania przed wytopem, a także sposoby wytopu i oczyszczania niektórych metali. Pracę zakończył omówieniem produkcji szkła oraz różnorodnych środków chemicznych używanych w procesie oczyszczania.
W kolejnym dziele pt. De natura fossilium, zadedykowanym elektorowi saksońskiemu Maurycemu, Agricola podaje klasyfikację minerałów (zwanych wtedy skamielinami) zgodnie z ich formami geometrycznymi, np. kule, stożki, blaszki itp. Autor prawdopodobnie jako pierwszy odróżnił substancje proste od złożonych. Ponieważ w czasach Agricoli wiedza chemiczna prawie nie istniała, podobnie jak prawidłowa analiza chemiczna (inna niż analiza kruszców za pomocą ognia), zaproponowana przez niego klasyfikacja rud była z konieczności powierzchowna. Dzieło to można uznać za jego największy wkład w paleontologię; odnosi się nie tylko do tego co dziś nazywamy skamielinami: opisuje wszystkie rodzaje minerałów, klejnoty, nawet kamienie żółciowe oraz dodatkowo to, co dziś uznaje się za skamieliny. De natura fossilium zsyntetyzowało dorobek antycznych uczonych greckich i rzymskich dotyczący minerałów i objęło wykaz setek nazwisk autorów, których prace Agricola omawiał. Autor nie obawiał się jednak wyrażenia krytyki pod ich adresem, jeśli jakieś stwierdzenia nie pokrywały się z jego doświadczeniami.
W kilku innych dziełach, przede wszystkim w De natura forum quae effluunt ex terra i De ortu et causis subterraneorum (pierwszej książce z zakresu geologii fizycznej wydanej także w 1546 r.) Agricola opisał własne teorie pochodzenia skupisk żyłowych kruszców. Ponadto szczegółowo omówił działanie erozyjne rzek w procesie modelowania gór oraz wyjaśnił zjawiska trzęsień Ziemi i wybuchów wulkanów, jako spowodowane podziemnymi wyziewami i gazami ogrzewanymi wewnętrznym ciepłem ziemskim.
Wśród prac opublikowanych w będącym w posiadaniu Biblioteki Geologicznej woluminie znajdują się: De re metallica libri XII quibus officia, instrumenta, machinae, ac omnia denique ad metallicam spectantia, non modo luculentissime describuntur [...] (O właściwościach metali ksiąg 12…, s. 1-477), De animantibus subterraneis liber ab authore recognitus (Księga stworzeń podziemnych, rozpoznanych przez autora, s. 480-492), De ortu et causis subterraneorum liber I-V (O pochodzeniu rzeczy podziemnych, cz. 1-5, s. 492-528), De natura eorum quae effluent ex terra liber I-IV (O substancjach, które wypływają z Ziemi, cz. 1-4, s. 533-566), De natura fossilium lib. I-X (O własnościach skamielin, cz. 1-10, s. 569-664), De veteribus et novis metallis lib. I-II (O metalach starych i nowych, cz. 1-2, s. 667-678), Bermannus, sive de re metallica (s. 682-701) oraz Georgius Fabricius in libros metallicos Georgii Agricolae philosophi praestantissimi. Ponadto w tomie znajduje się kilka listów z lat 1545-1550 adresowanych m. in. do Georga Fabriciusa, Wolfganga Meureo i elektora Saksonii Maurycego oraz liczne spisy pomocnicze, np. wykazy nazwisk autorów cytowanych, nazwisk osób, których dzieła omówił w swoich pracach itp.
Druk sporządzono na papierze czerpanym i opatrzono licznymi ilustracjami drzeworytowymi, a następnie oprawiono w półskórek z tekturowymi okładzinami. Skórzane elementy oprawy wytłoczono „na ślepo” bogatymi ornamentami roślinnymi. Pozostałe partie okładzin oklejono ozdobnym papierem marmurkowym. Na przedniej wyklejce i karcie tytułowej znajdują się notatki sporządzone ołówkiem i atramentem. Wymiary kart wynoszą 32,2 x 20 cm, grubość bloku – ok. 5,5 cm, natomiast wymiary oprawy wynoszą 33 x 22 cm. Ze względu na zły stan zachowania obiekt kwalifikuje się do przeprowadzenia pełnej konserwacji bloku i oprawy.
Franza Ernsta Brückmanna rozprawa mineralogiczna
Kolejnym starym drukiem jest Thesaurus subterraneus, ducatus Brunsvigii, id est: Braunschweig mit seinen interirrdischen Schaetzen und Seltenheiten der Natur (Skarbiec podziemny - przewodnik brunszwicki) Franza Ernsta Brückmanna, lekarza medycyny Akademii Cesarskiej, opublikowany w Brunszwiku w roku 1728 r., w drukarni Johanna Christopha Meissnera.
Dzieło to - studium badawcze środowiska mineralogicznego okolic Brunszwiku - w owym czasie nie było wyjątkowe, gdyż u schyłku XVII wieku tego typu lokalne prace zaczęły wychodzić spod niemieckich pras drukarskich w dużej liczbie. Thesaurus… zasługuje jednak na specjalną uwagę z powodu intrygującego wiersza otwierającego tom.
Wiersz napisany przez Alberta Rittera, zarządcę gimnazjum w Infeld i miłośnika minerałów, obrazuje budzące się zainteresowanie problemami ekonomicznymi, a szczególnie pojęciem bogactwa naturalnego. Utwór zaczyna się następująco: „Śmiertelni często marnotrawią swe dobra; dopóki nie zdecydują się co gromadzić, w bogactwach znajdują ubóstwo”. Ritter metaforycznie odwołuje się do zjawisk pospolitych w lokalnych mineralogiach; twierdzi, że wiele społeczeństw jest opętanych posiadanymi bogactwami, dopóki nie zostaną one zapomniane lub uznane za bezwartościowe. Można tego uniknąć, jeśli rozpozna się ich prawdziwy charakter. W swoim wierszu autor wylicza różne drogi poszukiwań bogactwa, np. za pomocą alchemii, górnictwa i handlu, a następnie porzuca te wątki uznając je za problematyczne i nieokreślone. W opozycji do popularnych barokowych i renesansowych trybów poszukiwania bogactw Ritter dowodzi, że opis Brückmanna dotyczący zasobów naturalnych jest daleki od prostoty i pewny: „Czynisz daleko lepiej i bardziej roztropnie, najbardziej doświadczony człowieku, kiedy odkrywasz śmiertelnikom te skarby, które są prawdziwe i dobroczynne, stałe, które są prawdziwe i dobroczynne dopóki nie doprowadzą nas do poznania Boga”.
Egzemplarz Thesaurusa... znajdujący się w zbiorach Biblioteki Geologicznej wydrukowano na papierze czerpanym. Zawiera on drzeworytowe ozdobniki, miedziorytowe ilustracje oraz zaopatrzony jest w indeksy autorów cytowanych i rzeczowy oraz w spis treści. Na wyklejce znajdują się nieczytelne zapiski sporządzone ołówkiem oraz kwadratowa pieczęć o treści „Bücherei der Bergschule zu Waldenburg in Schlesien Verzeichnis Nr IV b. b. 1”.
Blok książki składa się z 80 kart i 26 kart tablic z miedziorytami oraz z wyklejek. Wymiary kart: 20,4 x 16,0 cm, grubość bloku – 1,2 cm. Charakterystyczna jest oryginalna oprawa papierowa z tekturowymi okładkami, częściowo oderwana od bloku z brakującym fragmentem papierowego grzbietu. Grzbiety składek uległy uszkodzeniom mechanicznym i przetarciom, a konstrukcja szycia jest zniszczona prawdopodobnie przez żerujące owady. Okładki są zabrudzone; przy krawędziach papier jest poprzecierany i osłabiony. Karty księgi są zabrudzone, zżółknięte, zawierają liczne przebarwienia oraz ciemne plamy. Druk kwalifikuje się do przeprowadzenia pełnej konserwacji.
Michał Jan Borch - ojciec geochemii
Zasłużonym polskim naukowcem mieszkającym i działającym na obszarze Inflant Polskich był hrabia Michał Jan Borch (1753-1811). Ważnym dorobkiem w jego działalności naukowej jest teoretyczne uogólnienie poglądów na procesy geochemiczne zachodzące w skorupie ziemskiej.
M. J. Borch uznawany jest za twórcę podstaw nowej gałęzi geochemii - geobiochemii, odkrył bowiem rośliny, wskaźniki złóż pewnych minerałów. Oprócz dzieł naukowych i literackich Borch pozostawił pałac w Warklanach, projektu architekta Mazottiego, piękny park, bogate zbiory mineralogiczne oraz bibliotekę, która niestety uległa rozproszeniu. Również w Warszawie przy ul. Miodowej zachował się pałac Borchów, w którym obecnie mieści się rezydencja Prymasa Polski.
Niezwykle interesujące są wyniki badań M. J. Borcha prowadzone w dziedzinie mineralogii, które dopiero kilkadziesiąt lat później pojawiły się w nauce dzięki angielskiemu geologowi Charlesowi Lyellowi. Dotyczą one sił przyrody działających wolno i stopniowo, w sposób niemal niewidoczny, a które na przestrzeni czasu mogą prowadzić do przeobrażeń bardziej doniosłych aniżeli siły gwałtowne.
Prace naukowe M. J. Borcha tworzą kilka odrębnych grup. Do najwcześniejszych należą dzieła przyrodnicze, związane z jego podróżą do Włoch, w których opisał budowę geologiczną Sycylii i Piemontu, m. in.: Mineralogie sicilienne (Mineralogia sycylijska, wydana w 1780 r.), Lettres sur la Sicile… (Listy z Sycylii, wydane w 1782 r.) oraz znajdująca się w zbiorach Biblioteki Geologicznej Lythologie sicilienne ou connaisance de la nature des pierres de la Sicile…, opublikowana w Rzymie w 1778.
Litologia sycylijska… wydana jest na papierze czerpanym i oprawiona współcześnie w półpłótno. Ogólnie obiekt zachowany jest dobrze. Ze względu na niezidentyfikowane żółte plamy na początkowych i końcowych kartach należałoby przeprowadzić jego dezynfekcję. Ponadto wskazana byłaby także wymiana oprawy na skórzaną, odpowiadającą charakterowi starego druku.
Casimir Christoph Schmidel i jego Opis pewnej skamieliny
Innym ciekawym starym drukiem, który można podziwiać w zasobach Biblioteki Geologicznej, jest Vorstellung einiger merkwurdigen Versteinerungen mit kurzen Anmerkungen versehe (Opis pewnej osobliwej skamieliny opatrzony krótkimi uwagami), Casimira Christopha Schmidla, opublikowany w Norymberdze w 1780 r.
Dzieło wydrukowano na papierze czerpanym. Oryginalna oprawa nie zachowała się. Dzieło zaopatrzone jest w tekturowe okładki oklejone ozdobnym papierem klajstrowym oraz wyklejki i karty ochronne wykonane z papieru pakowego. Blok składa się z 21 kart oraz 12 kart tablic z ilustracjami. Jego wymiary – 26,5 x 21,0 cm, grubość – 1 cm. Stan obiektu ogólnie jest zadowalający, niemniej jednak ze względów profilaktycznych zalecane jest przeprowadzenie dezynfekcji, natomiast ze względów estetycznych – wymiana papierowej oprawy na okładziny skórzane, odpowiadające charakterowi starego druku. Ponadto niezbędne jest przeprowadzenie konserwacji kart początkowych i końcowych, a także wykonanie nowych wyklejek i kart ochronnych.
Podróż do Polski Johanna Philipa von Carosiego
Biblioteka dysponuje edycją lipską dzieła Johanna Philipa von Carosiego Reisen durch verschiedene polnische Provinzen, mineralischen und andern Inhalts (Podróż przez rozmaite prowincje polskie, zasobne w minerały i inne bogactwa). Wydana ona została w 1781 r.przez Johanna Gottloba Immanuela Breitkopfa.
Na rycinie ujęto Górę Zamkową w Chęcinach z Kamieniołomem Zachodnim na pierwszym planie.
Druk opisujący złoża surowców mineralnych okolic Kielc i Krakowa wykonano na papierze czerpanym; zachował się naturalny czerp przy dwóch krawędziach kart (dolnej i bocznej). W późniejszym okresie oprawiony został w półpłótno. Wyklejki wykonano z niebieskiego papieru. Na blok składa się 136 kart oraz 6 kart miedziorytowych tablic. Jego wymiary – 22,0 x 13, 5 cm, grubość – 2,5 cm.Stan zachowania księgi można uznać za dość dobry. Karty są lekko zabrudzone, a przy ich krawędziach widoczne są przedarcia i uszkodzenia papieru. Druk należy poddać dezynfekcji oraz wymienić oprawę na skórzaną, bardziej adekwatną do jego charakteru. Karty wymagają oczyszczenia oraz (w zależności od wyniku pomiarów pH) odkwaszenia.
H. M. Renovantza Mineralogisch-geographische und andere vermischte Nachrichten von den Altaischen Gebuergen Russisch Kayserlichen Antheils
Innym cennym drukiem jest H. M. Renovanza Mineralogisch-geographische und andere vermischte Nachrichten von den Altaischen Gebuergen Russisch Kayserlichen Antheils wydany w Revalu (dziś Tallin, Estonia) w 1788 r.
Dzieło to wydrukowano na papierze czerpanym; blok składa się ze 146 kart oraz 2 kart tablic. Jego wymiary wynoszą 25,3 x 21,0 cm, a grubość – 2,2 cm. Niestety, nie zachowały się oryginalne okładziny – oprawiony jest współcześnie w półpłótno.
Na karcie tytułowej znajduje się okrągła pieczęć ze splecionymi literami RB (KB ?), w środku zaś fioletowa pieczątka o treści „Leonard Janczewski”, liczne czerwone podkreślenia, zapiski ołówkiem i symbole pierwiastków chemicznych na marginesach. Stary druk w przeszłości uległ zawilgoceniu, czego skutkiem jest infekcja mikrobiologiczna. Na kartach widoczne są ślady przebarwień i naloty pleśni, w miejscach tych papier jest osłabiony i bibulasty. Księga wymaga przeprowadzenia badań mikrobiologicznych, dezynfekcji, pełnej konserwacji oraz wymiany oprawy na skórzaną, odpowiednią dla starego druku.
Rozważania H. L. Meierotta nad powstaniem krajów nadbałtyckich
W 1790 r. wydano w Berlinie Gedanken über die Entstehung der Baltischen Laender (Rozważania nad powstaniem krajów nadbałtyckich) Johanna H. L. Meierotta.
Jeden z egzemplarzy nakładu trafił do Biblioteki Geologicznej – jest to druk na papierze czerpanym w oryginalnej półpłóciennej oprawie z tekturowymi okładkami. Na karcie tytułowej znajdują się zapiski atramentowe: „1911.1534; E. Kurtz; N5537; Lr (?) Raihender (?)” oraz okrągła, skasowana pieczęć „Aus der Stadtbibliothek Stettin”. Blok składa się z 31 kart o wymiarach 15,6 x 9,3 cm, a jego grubość wynosi 0,8 cm. Ogólnie księga zachowana jest dobrze, należy jedynie powierzchniowo oczyścić karty oraz zbadać pH papieru. Od wyniku pomiaru uzależnione jest odkwaszenie druku.
"Bergmannisches Journal"
Antwortschreiben an den Herrn Bergrath und Professor Widenmann in Stuttgardt, über den Basalt… (Odpowiedź Pana Bergratha i prof. Widenmanna ze Sztutgartu na temat bazaltu…) jest artykułem opublikowanym w czasopiśmie „Bergmannisches Journal“, wydanym we wrześniu 1793 r.
Ten stary druk, wydany podobnie jak poprzednie na papierze czerpanym, oprawiono wraz z dwoma innymi drukami, datowanymi na lata 1817 i 1818. Blok składa się z 55 kart o wymiarach 15,6 x 9,3 cm, a jego grubość wynosi ok. 0,8 cm. Stan jego zachowania jest dobry. Należy jedynie oczyścić powierzchniowo karty oraz wykonać badanie pH papieru, profilaktyczną dezynfekcję i badania mikrobiologiczne.
Jana Krzysztofa Kluka Rzeczy kopalnych osobliwie zdatnieyszych szukanie, poznanie i zazycie...
Ostatnim białym krukiem w zbiorach Biblioteki jest Rzeczy kopalnych osobliwie zdatnieyszych szukanie, poznanie i zazycie [...], Jana Krzysztofa Kluka wydane w Warszawie w dwóch tomach w latach 1797 (t. 1) – 1802 (t. 2). Dzieło wydano na papierze czerpanym, karty wzdłuż krawędzi dolnej i bocznej posiadają naturalny czerp. Obydwa tomy oprawione są w broszurowe okładki z niebieskiego papieru. Na okładkach wpisano atramentem nazwisko „J. (?) Tarkowski”, a na kartach tytułowych obydwu tomów znajduje się okrągła pieczęć o treści „Z księgozbioru Mórawskich”. Oba woluminy zawierają łącznie 399 kart i 4 karty tablic; ich wymiary wynoszą 18 x 11 cm a grubość – ok. 3,5 cm. Druk zachowany jest dobrze. Wskazane jest powierzchniowe oczyszczenie kart, w zależności od wyników pomiaru pH odkwaszenie oraz wymiana miękkich opraw na twarde, przy wykorzystaniu obecnych okładek broszurowych.
* * *
Jak widać, stan zachowania najcenniejszej części zbiorów Biblioteki Geologicznej PIG pozostawia wiele do życzenia. Punktem wyjścia do określenia sytuacji była ekspertyza, opracowana w czerwcu 2005 r. przez fachowców z Biblioteki Narodowej, opisująca zasób pod kątem niezbędnych do przeprowadzenia zabiegów konserwatorskich.
Biblioteka rozpoczęła już starania o pozyskanie środków od fundacji służących zachowaniu dziedzictwa kulturowego, będziemy jednak bardzo wdzięczni za każdą pomoc finansową, także od prywatnych darczyńców. Podziękowania dla donatorów zamieszczone zostaną na stronie internetowej oraz w materiałach informacyjnych Państwowego Instytutu Geologicznego.
Warto ratować stare księgi, bo to część wspólnego dziedzictwa ludzkości...
Opracowanie; Joanna Kacprzak, Biblioteka Geologiczna Państwowego Instytutu Geologicznego
Bibliografia:
- Cooper A.: The possibilities of the land, [W:] “History of Political Economy”, vol. 35, Annual Supplement 2002, abstrakt artykułu ze strony https://read.dukeupress.edu/hope/article-abstract/35/Suppl_1/129/80903/The-Possibilities-of-the-Land-The-Inventory-of?redirectedFrom=PDF
- Georg Agricola, dok. elektroniczny, http://www.crystalinks.com/agricola.html
- Georgius Agricola (1494-1555), dok. elektroniczny, http://www.ucmp.berkeley.edu/history/agricola.html
- Łapkowski A.: Współczesna polszczyzna na Łotwie, dok. elektroniczny https://promemoria.pl/promemoria-nr-6/
- Pawełczyk M.: Zapomniany awanturnik, dok. elektroniczny https://forumakademickie.pl/fa-archiwum/archiwum/2004/01/artykuly/24-gwiazdy_i_meteory.htm
Wystawa starych druków
95-lecie Państwowego Instytutu Geologicznego-Państwowego Instytutu Badawczego
Próżna ufność w marmurze,
próżna i w żelezie,
to trwa do skonu świata,
co na papier wlezie
Wacław Potocki 1625-1696
W dniu 27 maja b. r., w ramach obchodów Jubileuszu 95-lecia Państwowego Instytutu Geologicznego – Państwowego Instytutu Badawczego, w Bibliotece Geologicznej zorganizowano wystawę starych druków znajdujących się w jej zasobach.
Na wystawie zaprezentowano jedenaście unikatowych dzieł. Najstarszymi z nich są C. Schwenckfelda Stirpium et fossilium Silesiae catalogus wydany w Lipsku w 1601 r. oraz Georgiusa Agricoli De re metallica libri XII quibus officia, instrumenta, machinae, ac omnia denique ad metallicam spectantia, non modo luculentissime describuntur…, opublikowane w Bazylei w 1657 r.
Dzieło to, uznawane przez dwa wieki za „biblię górnictwa”, zawiera m. in. historyczne wzmianki o metalach oraz szacuje zasoby i rozmieszczenie starożytnych miejsc wydobycia kruszców, a także omawia modele własności oraz regulacje prawne odnośnie kopalń saksońskich, włącznie ze szczegółami dotyczącymi zarządzania ich codzienną pracą. Chociaż koncentruje się na górnictwie i metalurgii nie pomija zagadnień związanych z geologią skupisk kruszcu, pomiarami, budową kopalń, wypompowywaniem wody oraz wentylacją.
Dużą część pracy G. Agricola poświęcił zastosowaniu siły wody; ponadto opisał oznaczanie kruszców, metody ich wzbogacania przed wytopem, a także sposoby wytopu i oczyszczania niektórych metali. Rozprawę zakończył omówieniem produkcji szkła oraz różnorodnych środków chemicznych używanych w procesie oczyszczania.
Z powodu licznych wzmianek dotyczących Polski na uwagę zasługuje tom Histoire de l’Academie Royale des Sciences. Annee M. DCCLXII. Avec les Memoires de Mathematique & de Physique, pour la meme Annee, Paris 1764, zawierający najstarszą mapę geologiczną ziem polskich opracowaną przez J. Guettarda w 1762 r.
Zaprezentowane na wystawie Rzeczy kopalnych osobliwie zdatnieyszych szukanie, poznanie i zazycie [...], Jana Krzysztofa Kluka jest najstarszą publikacją w języku polskim w zbiorach Biblioteki Geologicznej. Dzieło wydane w Warszawie w dwóch tomach w latach 1797 (t. 1) – 1802 (t. 2) wydrukowano na papierze czerpanym, karty wzdłuż krawędzi dolnej i bocznej posiadają naturalny czerp. Na okładkach wpisano atramentem nazwisko „J. (?) Tarkowski”, a na kartach tytułowych obydwu tomów znajduje się okrągła pieczęć o treści „Z księgozbioru Mórawskich”.
Ponadto ekspozycja obejmowała inne, nie mniej cenne prace: E. Brückmanna Thesaurus subterraneus, ducatus Brunsvigii, id est: Braunschweig mit seinen interirrdischen Schaetzen und Seltenheiten der Natur, Braunschweig 1728, G. L. L. de Buffona Histoire naturelle, générale et particuliére : avec la description du Cabinet du Roi, T. 1-3, 5-31, Paris 1752-1768, M. J. Borcha Lythologie sicilienne ou connaisance de la nature des pierres de la Sicile..., Roma 1778, C. C. Schmidla Vorstellung einiger merkwurdigen Veisternerungen…, Nürnberg 1780, J. P. von Carosiego Reissen durch verschiedene Polnische Provinzen…, Leipzig 1781 oraz H. M. Renovantza Mineralogisch-geographische und andere vermischte Nachrichten von den Altaischen Gebuergen Russisch Kayserlichen Antheils, Reval 1788.
Prezentacja cieszyła się dużym powodzeniem – w Czytelni gościliśmy 54 osoby zainteresowane naszymi najcenniejszymi zbiorami.
Opracowanie: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.