W trakcie prac geologicznych w rejonie Łucka, w dolinie Pełczy i Horynia prof. Jan Samsonowicz znalazł w otoczakach zlepieńca podstawowego cenomanu skamieniałości fauny charakterystyczne dla wczesnego wizenu. Wysnuł z tego hipotezę (1932 r.), że w pobliżu mogą występować osady karbonu z pokładami węgla.

W połowie lat 30. hipoteza została potwierdzona wierceniami wykonanymi na obszarze Łuck–Lwów–Sokal–Włodzimierz. Potwierdzono też występowanie węgla między Sokalem a Lwowem o maksymalnej grubości 0,52 m (1939 r.). W tym samym roku prace przejęła radziecka służba geologiczna dokumentując wołyńskie złoża węgla występujące w osadach namuru, które w 1952 r. zaczęto eksploatować.

Prace poszukiwawcze po stronie polskiej wznowiono w 1960 r. od wykonania wierceń w rejonie Hrubieszowa przesuwając się w kierunku północnym do Łukowa. To pozwoliło doc. Józefowi Porzyckiemu wyznaczyć i udokumentować wielopokładowe złoże węgla „Łęczna” już w 1971 r. Stało się ono kolebką Lubelskiego Zagłębia Węglowego. Uznano je za perspektywę dla rozwoju górnictwa węglowego i podjęto decyzję o jego szczegółowym zbadaniu, a w konsekwencji decyzję o jego górniczym zagospodarowaniu (1975 r.), w którym znaczącą rolę odegrał Państwowy Instytut Geologiczny.

bogdanka2

Budowa kopalni węgla kamiennego (fot. archwium LW Bogdanka SA)