Tuż po wojnie dyrektor Państwowego Instytutu Geologicznego prof. Jan Czarnocki, przewidując szybki rozwój geologii, zdecydował, że w Warszawie musi powstać gmach, umożliwiający prowadzenie badań na dużą skalę. Projekt architektoniczny budynku o wyraźnych cechach konstruktywizmu został opracowany przez znanego warszawskiego architekta Marka Leykama - Lewińskiego i zgodnie z wytycznymi dyrektora J. Czarnockiego nie przewidywał pomieszczeń reprezentacyjnych (jedynie salę konferencyjną, nosząca obecnie imię prof. Edwarda Rühlego). Pełnomocnikiem do spraw budowy został doc. Stanisław Tyski.

Pod koniec 1948 r. wylano fundamenty i wmurowano kamień węgielny. W nowo powstającym budynku zaplanowano trzy odrębne rodzaje działalności wymagające różnych typów pomieszczeń – na potrzeby drukarni, pracowni geologii technicznej i pracowni do kameralnej pracy geologicznej. Dlatego obiekt musiał być posadowiony na trzech osobnych fundamentach, co komplikowało budowę.

gmach 1952

Budowa gmachu PIG przy ul. Rakowieckiej 4

gmach 1952 4


Za życia J. Czarnockiego oddano niską – dwupiętrową część budynku, w której mieściły się biura i pracownie geologii technicznej. Główny gmach PIG, obecnie imienia Jana Wyżykowskiego, ukończono w 1952 r.

zaj gmach 1952

Główny gmach Instytutu Geologicznego w 1970 r., po prawej budynek laboratoryjny („B”)