Organizacja sieci stacjonarnych obserwacji wód podziemnych w Polsce sięga początku lat 70. W 1972 r. zarządzeniem prezesa CUG został nałożony na służbę geologiczną obowiązek zorganizowania podstawowej sieci stacjonarnych obserwacji zwykłych wód podziemnych na obszarze kraju. Zgodnie z opracowanym w 1973 r. przez PIG projektem, rozpoczęto regularne pomiary położenia zwierciadła wody podziemnej lub wydajności źródeł, których głównym celem było rozpoznanie regionalne „stosunków hydrogeologicznych i wpływu jakie na nie wywiera ustawicznie i w szybkim tempie wzrastająca eksploatacja wód podziemnych”.

W latach 90. nastąpiła zmiana koncepcji badań monitoringowych wód podziemnych. Jako podstawowy cel określono dokumentowanie i ocenę dynamiki oraz ochronę zasobów wód podziemnych przez nadmierną eksploatacją i degradacją ich jakości. Do zakresu badań włączono oznaczenie parametrów fizykochemicznych.

Kolejna reorganizacja sieci została przeprowadzona po akcesji Polski do UE, kiedy nastąpiła potrzeba dostosowania monitoringu wód podziemnych do wymagań Ramowej Dyrektywy Wodnej.

Aktualnie liczba punktów sieci obserwacyjno-badawczej wód podziemnych wynosi 1252.

dzien geologa23

Pomiary wód podziemnych wykonywane przez pracowników państwowej służby hydrogeologicznej