Zachowanie nadrzędnej zasady zrównoważonego rozwoju wymaga korzystania z zasobów wodnych w sposób zapewniający zaspokojenie potrzeb przyszłych pokoleń i ochrony Środowiska. Stopień wykorzystania zasobów wód podziemnych kontrolowany jest bilansem wodnogospodarczym, w którym porównywany jest pobór wód podziemnych z zasobami dostępnymi do zagospodarowania.

Publikacja, pierwsza z trzech części, odnosi się do dorzecza Wisły wraz z Żuławami Wiślanymi oraz zlewniami rzek Przymorza Wschodniego – Redy, Łeby, Łupawy i Słupi oraz Pasłęki – zlewni Zalewu Wiślanego. Przedstawia syntetyczne wyniki prac dotyczących ustalenia możliwych do zagospodarowania zasobów wód podziemnych i przeprowadzenia bilansu wodnogospodarczego.

W bilansach uwzględniono zasoby dyspozycyjne ustalone w warunkach średniej wieloletniej odnawialności wód podziemnych oraz zasoby gwarantowane, określone dla okresu lat posusznych, reprezentatywnego dla bilansowanego systemu wodonośnego.

Wyznaczenie zasobów gwarantowanych pozwoliło na bilansować identyfikację stanu rezerw zasobów wód podziemnych dostępnych do zagospodarowania oraz ocenę wpływu poboru wód podziemnych i sposobu ich użytkowania na przepływ rzeczny w przekroju zamykającym bilansowaną zlewnią.

W dominującej części analizowanych obszarów bilansowych dorzecza Wisły, rezerwy zasobów wód podziemnych dostępnych do zagospodarowania w warunkach aktualnego poboru wód podziemnych są znaczne i najczęściej wynoszą: 80–90% zasobów dyspozycyjnych (lub perspektywicznych, zależnie od stanu udokumentowania) oraz 70–90% zasobów gwarantowanych. Poza obszarami bilansowymi w regionie wodnym Małej Wisły – z których jeden (GL-II Mała Wisła) zagrożony jest deficytem zasobów, a drugi (GL-III Przemsza) wykazuje deficyt – rezerwy zasobów dyspozycyjnych i gwarantowanych w obszarach bilansowych wydzielonych w dorzeczu Wisły przekraczają 50% ustalonych w nich zasobów.